பூஜா, அர்ஜூன் வாலட்டில் இருந்த டெபிட் கார்டை எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே ஓடியிருக்க, இவன் தான் ஒரு நொடி அப்படியே தேங்கி நின்று விட்டான். அதற்குள். விடாமல் மாதவன் அழைக்கவும், “ச் இப்போ இவனுக்கு என்ன பிரச்சன?” என்று கடுப்பாய் யோசித்தப்படி அட்டண்ட் செய்து காதில் வைத்தான்.

“அர்ஜூன்? எங்க போன நீ? உன் பிளாட் வேற லாக் ஆகியிருக்கு.” என்றான். “ச் வெளிய வந்தா லாக் பண்ணிட்டுத்தான் வருவாங்க” என்று இவன் கடுப்பாய் பதிலளித்தான்.

“என்னது? வெளிய போயிருக்கீயா?” என்று அத்தனை அதிர்ச்சியாய் மாதவன் கேட்க, “ச் இப்போ நீ ஷாக் ஆகுற அளவுக்கு அப்படி என்ன பெருசா சொல்லிட்டேன்” என்றான்.

“ஏண்டா? நீத்தான் லீவ் விட்டாலே, ஏதோ ரிஷி முனிவர் மாதிரி வீட்ட உள்ள பூட்டிட்டு தவம் இருப்பீயே. இன்னிக்கு என்ன வெளியலாம் போயிருக்க” என்றான்.

அதில் கடுப்பானவனோ, “உனக்கு வேற வேலையே இல்லையா? எப்போ பார்த்தாலும், நான் என்னப் பண்றேன்? எங்கப் போறேன்? இத பாக்குறதுத்தான் உன் வேலையா? ஆமா, நேத்தே, உன் கிளாஸ், பிராகரஸ் ரிப்போர்ட் டீடெய்ல்ஸ் எல்லாம் வந்து சப்மிட் பண்ண சொன்னேன்னே. அத பண்ணீயா?” என்று கேட்டான்.

“ஆ..ங் அது” என்று மாதவன் முழிக்க, “சரி அத கூட விடு, ஸ்டூடண்ட்ஸ்க்கு வெல்கம் பார்டி வைக்கனும்னு சொல்லிருந்தாங்களே. அதுக்கு டிபார்ட்மெண்ட் வைஸ், டீடெய்ல்ஸ் கலெக்ட் பண்ண சொன்னேன்னே. அத பண்ணீயா?” என்றவன் அடுத்தடுத்து அவனிடம் வேலைப் பற்றிக் கேட்க, “ஐயோ போதும்டா. தெரியாம உனக்கு கால் பண்ணிட்டேன். ஆள விடு” என்றான்.

“ஒழுங்கா நான் சொன்ன வேல எல்லாம் மண்டேக்குள்ள முடிஞ்சிருக்கனும். காலேஜ்ல வந்து அது, இதுன்னு ஏதாச்சும் ரீசன் சொன்ன. அப்புறம் மேனேஜ்மெண்ட்க்கு கம்பிளைண்ட் பண்ணிடுவேன்” என்று கிட்ட தட்ட அர்ஜூன் மிரட்ட, இங்கே மாதவன் தான் விழி பிதுங்கி நின்றான்.

“சொல்ற வேலைய பண்றது இல்ல. அத விட்டுட்டு மிச்ச அத்தன வேலையையும் பாக்குறது. போன்ன வை” என்று மேலும் அவனை திட்டிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தான் அர்ஜூன்.

அங்கே பூட்டியிருந்த கதவைப் பார்த்த மாதவனோ, “ஏண்டா? இப்போ நான் அப்படி என்ன கேட்டுட்டேன்னு, இவன் என்ன இந்த திட்டு திட்டுறான். என்னமோடா? ஊருக்கு போயிட்டு வந்ததுல இருந்தே இவன் ஒரு மார்க்கமாத்தான் இருக்கான். எதுக்கும், இனி ரெண்டு நாளைக்கு இவன் கண்ணுலையே படக் கூடாது. கொஞ்சம் விட்டா, லீவுல கூட காலேஜூக்கு போயி வேல பாக்க சொல்லுவான் போல” என்று தனக்குள் புலம்பியப்படி அவனுடைய பிளாட்டுக்கு சென்றான்.

இங்கே, கால்லை கட் செய்து விட்டு பூஜாவைத் தேடி அவன் அந்த மாலுக்குள் நுழைந்தான். பொதுவாய் இங்கு எல்லாம் அவன் அடிக்கடி வர மாட்டான். அவனுக்கு தேவையான பொருட்களை கூட, அருகில் இருக்கும் சூப்பர் மார்க்கெட்டில் வாங்கி கொள்வதோடு சரி. மாதவன் எப்போதாவது ஷாப்பிங் அழைத்தால் கூட, செல்ல மாட்டான். அப்படிப்பட்டவன் தான் இன்று, பூஜாவை அழைத்துக் கொண்டு வந்திருந்தான்.

இப்போது பூஜா அவன் கண்ணில் படாது இம்சிக்க, “ச் இத என்ன, அவங்க ஊரு பொட்டி கடைன்னு நினைச்சிட்டாளா? அவ பாட்டுக்கு ஏதோ எல்லா பிளேஸும் தெரிஞ்ச மாதிரி வந்துட்டா. இப்போ எங்க போயி வழி தெரியாம நிக்குறான்னு தெரியல” என்று திட்டியப்படி மொபைலில் அவளுக்கு அழைக்க எடுத்தான்.

அதற்குள்ளாக, “இங்கத்தான் இருக்கீங்களா? வாங்க சார்” என்று அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்தாள் பூஜா. சட்டென்று அவள் வந்து இழுக்கவும், “ஹே எங்கப் போன நீ? நான் வர்ற வரைக்கும் பொறுமையா இருக்க முடியாதா? ஆமா இங்க உனக்கு என்ன வாங்கனும்?” என்று அவளை பேச விடாது, இவன் அடுத்தடுத்து கேட்டான்.

“ஆ.ங் முதல்ல வாங்க சார். வந்து உங்க பின் நம்பர சொல்லுங்க” என்று அவனை இழுத்துக் கொண்டு, பில்லிங் செக்சன் முன்னே சென்று நின்றாள்.

“அதுக்குள்ள வாங்கிட்டீயா?” என்று அவன் சிறு ஆச்சர்யத்துடன் கேட்க, “டைம் முடியப் போகுது சார். உங்க பின் நம்பர் என்ன?” என்று அவள் கேட்க, அவனும் கூறினான்.

“தேங்க்ஸ் சார்” என்று சொல்லியவள், வேகமாய் பில் போடுபவரிடம் அதை போட்டு நீட்ட, இப்போது அர்ஜூன் மொபைலுக்கு மெசேஜ் வந்த சத்தம் கேட்டது.

அதை அவன் எடுத்துப் பார்க்க, கிட்ட தட்ட பத்தாயிரம் ரூபாய் டெபிட் ஆகியிருந்தது. அதில் இவனோ முதலில் ஆயிரம் ரூபாயாக இருக்கும் என்று நினைத்து, நன்றாக பார்க்க, அதுவோ பத்தாயிரம் என்று பல்லைக் காட்டி இளித்தது.

“ஹேய், பத்தாயிரத்துக்கு என்ன வாங்குன? தப்பா எதுவும் பில் போட்டுட்டாங்களா?” என்றப்படி அவன் பூஜாவைப் பார்த்தான். “இந்தாங்க மேடம்” என்று அவள் வாங்கிய பொருள் அடங்கிய பையை கொடுக்க, “தேங்க்ஸ்” என்று சிறு புன்னகையுடன் அதை வாங்கிக் கொண்டாள்.

“ஹேய் நில்லு. பில்லிங் ஏதோ தப்பா இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்” என்று அர்ஜூன் சொல்ல, “இல்ல சார். கரெக்டாத்தான் இருக்கு” என்று இவள் வேகமாய் சொல்ல, “என்ன?” என்றவன் இப்போது அவள் கையில் திணித்த அந்த பில்லைப் பார்த்தான்.

ஒரு நொடி அந்த கணித வாத்தியாரே கலங்கிப் போய் கணக்கு பார்க்கும் நிலையில் தான் அவனின் தர்ம பத்னி நிறுத்தியிருந்தாள்.

பில்லைப் பார்த்தவன், அவள் வாங்கிய பொருட்களின் லிஸ்டைப் பார்த்து நெஞ்சைப் பிடித்தான்.

“என்ன வாங்கி வச்சிருக்க நீ?” என்று அவன் கேட்க, “அதான் அதுல போட்டிருக்கே சார்” என்று அந்த பில்லைக் காட்ட, அவளை முறைத்தப்படி அவளிடம் இருந்த பையில் இருந்த பொருட்களைப் பார்த்தான்.

அனைத்துமே, குழந்தைகள் வைத்து விளையாடும் பொருட்கள். கொரியன் டைப் பொம்மைகள். “இதையா பத்தாயிரம் கொடுத்து வாங்குன?” என்றவனுக்கு அத்தனை அதிர்ச்சி.

“இதெல்லாம் பி டி எஸ், அண்ட் பிளாக் ரோஸோட லேட்டஸ்ட் கலெக்சன்ஸ் சார். லிமிட்டட் வெர்ஷன்ஸ்” என்றவள் கையில் இருந்த பொருட்களை எல்லாம் அத்தனை ஆசையாய் அவனிடம் எடுத்துக் காட்டினாள்.

அதைப் பார்த்து இவனுக்கு மண்டை சூடாக, “ஹேய் நீ என்ன சின்ன குழந்தையா?” என்று கேட்டான்.

“ஏன் சார்? தூக்கி வச்சி கொஞ்சப் போறீங்களா?” என்று படு நக்கலாய் அவள் கேட்டாள். அவள் நக்கலில், “பூஜா” என்று பல்லைக் கடித்தான்.

“இல்ல சார். பொம்மையா தூக்கி கொஞ்சப் போறீங்களான்னு கேட்டேன்” என்று சமாளிக்க, இப்போது இவனோ, “ச் முதல்ல இதெல்லாம் ரிட்டர்ன் பண்ணு” என்றான்.

ஏனெனில். அவன் பணம் விஷயத்தில் கஞ்சம் எல்லாம் கிடையாது. தேவையான பொருட்களுக்கு, அதிக பணம் கொடுக்க கூட தயங்க மாட்டான் தான். அதிலும் புத்தகத்துக்கு எல்லாம் அவன் கொட்டாத பணமே கிடையாது. இருந்தாலும், இது தேவையே இல்லாத ஒன்றாகத்தான் அவனுக்கு தெரிந்தது.

“ம்ஹூம் மாட்டேன்” என்று அவள் தன்னுடைய பையை மறைக்க, “ச் பூஜா. இதெல்லாம் வச்சு நீ என்னப் பண்ணப் போற” என்று கேட்டான்.

“ப்ளீஸ் சார்” என்று சிறுமியாய் அவள் உதட்டை சுழிக்க, அவன் மறுத்து ஏதோ பேசும் முன்னே, அவன் டிஷர்ட்டைப் பிடித்து, “ப்ளீஸ் அர்ஜூன் சார். இது மட்டும் ப்ளீஸ்” என்று கெஞ்சலாய் அவள் கேட்க, ஏனோ அவளின் அந்த நெருக்கத்திலும், அவள் கண்கள் காட்டிய கெஞ்சலிலும், இங்கே இவனின் மனம் தான் ஊஞ்சலாடியது.

“டேய் அர்ஜூன். அவ உன்ன ஈஸியா எடுத்துக்கப் போறா” என்று அவனின் மூளை அறிவுறுத்தினாலும், ஏனோ, அவளுடைய அந்த கெஞ்சல் பார்வையை தவிர்க்க முடியவில்லை.

“ச் இந்த ஒரு தடவ மட்டும் தான்” என்று அவன் உறுதியாய் சொல்ல, “ம்” என்று வேகமாய் தலையாட்டியவள், பட்டென்று அவன் கன்னத்தில் ஒரு முத்தத்தை கொடுத்து ஓடியிருந்தாள்.

அவளின் செயலில், “ஹேய்” என்று அவன் அழைக்க, “சார் பாப்பா பாவம். கை வலிக்கும் நீங்களே அத தூக்கிட்டு வாங்க. நான் போயி டாப்ஸ் பாக்குறேன்” என்றவள், அங்கிருந்து இன்னொரு கடைக்குள் ஓடினாள்.

“என்ன? இன்னும் இவ ஷாப்பிங் முடிக்கலையா?” என்றுத்தான் மனம் பதறியது. ஆனாலும் கூட, அவளுடைய அந்த சிறுபிள்ளைத்தனம் அவன் மனதை கவர்ந்திழுக்கவே செய்தது.

அதற்குள் அவனின் மூளையோ, “ஏண்டா? இங்கேயே இப்படியே நின்னுட்டிருக்காத. அப்புறம் அங்கேயும் அவ இப்படி ஏதாச்சும் பண்ணி வைக்கப் போறா” என்று சொல்லி முடிக்கும் முன்னே, இங்கே, “டொய்ங். டொய்ங்” என்று வரிசையாய் மெசேஜ் வரும் சத்தம் கேட்டது.

அதில் அடுத்தடுத்து ஐயாயிரம், ஐயாயிரம் என அடுத்த பத்தாயிரம் டெபிட் ஆகியிருக்க, இவனோ அதிர்ந்து வேகமாய் அவளைத் தேடி சென்றான்.

அவளோ, கல்லூரிக்கு போட்டுப் போவதற்கு சிலதும். ஹாஸ்டலில் அணிவதற்கு என சிலதும், பற்றாக்குறைக்கு, ஸ்போர்ட்ஸ் டிஷர்ட் காம்போ வரை வாங்கி குவித்திருந்தாள்.

“அதுக்குள்ள செலக்ட் பண்ணிட்டாளா?” என்று அவனுக்கு ஆச்சர்யமாகவும் இருந்தது. ஆனாலும் கூட, உரிமையாய் அவள் அவன் கார்டை காலி செய்வது கூட ஒரு வித இதத்தைத்தான் கொடுத்தது.

“சார் உங்களுக்கு ட்ரஸ் பாப்போம்மா? வறீங்களா?” என்று அவன் கையையும் அவள் பிடித்து உள்ளிழுக்க, இப்போது அவனோ, “ச் உனக்கு தேவையானத வாங்கிட்டத்தான. கிளம்புவோம்மா?” என்று கேட்டான் அர்ஜூன்.

“ஐயோ சார். இப்பத்தான ஆரம்பிச்சிருக்கோம். எப்படியும் நைட் ஆகிடும். வாங்க” என்று அவள் அசராது சொல்ல, இங்கே இவனும், இவனுடைய பேக் அக்கவுண்டும் மிரண்டுத்தான் போனது.

அதற்குள் அவன் வாலட்டில் இருந்த கிரிடிட் கார்டையும் கையில் எடுத்திருந்தாள். அவனின் தர்ம பத்னி.

“அது எதுக்கு?” என்று இவன் கேட்க, “தேவைப்படலாம் சார். ஆமா இதுவும் சேம் பின் நம்பர்த்தான” என்று அவள் கேட்க, இப்போது அவளை முறைத்தவனோ, “நானே பே பண்றேன். நீ போயி என்ன வாங்கனுமோ வாங்கு” என்றான்.

“ஒகே சார். இதையும் வச்சிக்கோங்க” என்று அந்த கவரையும் அவனிடம் திணித்து விட்டு, அவள் அந்த மாலில் இருந்த அத்தனை கடைக்குள்ளும் ஓடினாள்.

இப்போது அவனுடைய கிரிடிட் கார்டோ, “என்னிக்காச்சும், நீ என்ன உரசி பாத்திருப்பீயா? இன்னிகு நீ நல்லா அனுபவி” என்று கேலி செய்தது.

அவளை தனியே விட்டால், இப்போதே அவனின் மொத்த சொத்தையும் காலி செய்து விடுவாள் என்று அவனின் ஏழாம் அறிவு சொல்ல, அதன் பின்னே, அவளுடன் தான் அவன் திரிந்தான்.

ஒரு கட்டத்தில் சோர்வாய் வந்தவள், அவனின் கையைப் பிடித்தப்படி அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.

“என்னாச்சு?” என்று அவன் கேட்க, “சார் ரொம்ப டயர்டா இருக்கு” என்றாள். “சரி வா. அப்போ போலாம்” என்று சொல்ல, இப்போது அவளோ, “சார். இவளோ தூரம் வந்துட்டு கேமிங் செண்டர் போலன்னா எப்படி?” என்று கேட்டாள்.

“கேமிங் செண்டரா?” என்று அவன் கேட்க, “உங்களுக்கு தெரியாதா சார்? வாங்க காமிக்கிறேன்” என்றவள் அவனை டிக்கெட் எடுக்க சொல்லிவிட்டு உள்ளே ஓடியிருந்தாள். உள்ளே சென்றவனுக்கோ தலை வலி வராத குறைத்தான். ஆட்டம், பாட்டம் என்று அத்தனைப் பேரும் குழந்தையோடு குழந்தையாய் விளையாடிக் கொண்டிருக்க, இவனுக்குத்தான் சுவற்றில் முட்டிக் கொள்ள முடியாத நிலை.

“டயர்டா இருக்குன்னு சொல்லிட்டு, இப்போ என்னப் பண்ணிட்டிருக்கா பாரு” என்று திட்டியவன் அவளைப் பார்க்க, சரியாக அன்னேரம் ஒரு நாலு ஆடவர்கள். அவளை வேண்டுமென்றே இடித்து வம்பிழுத்தனர்.

(ரைட்டு. எங்க ஹீரோ சார் ஆக்சன்ல இறங்க வேண்டிய நேரம் வந்திருச்சுப் போல. ஆனா எதுக்கும் புரோபசர் சார் ஒரு எட்டு தள்ளியே இருங்க. உங்க தர்ம பத்னியையும் அவ்ளோ லேசா எட போட்டுட முடியாது. சரி அடுத்து என்னாகப் போதுன்னு அடுத்தடுத்த எபிசோட்ல பாக்கலாம். அப்புறம் கத எப்படி போயிட்டு இருக்கு? அர்ஜூன் பூஜாவ பத்தி நீங்க என்ன நினைக்கிறீங்கன்னு கொஞ்சம் கமெண்ட்ல சொன்னீங்கன்னா, நானும் அதுக்கு தகுந்தப்படி கதைய கொண்டு போவேன். அப்புறம் பெஸ்ட் கமெண்ட்ஸ பேனர்ல போஸ்ட் பண்ணிருக்கேன். சோ உங்க கமெண்ட்ஸும் அதுல வரலாம். சோ அத செக் பண்ணிக்கோங்க.  அப்புறம் மறக்காம ரேட்டிங் கொடுத்திடுங்க)

தொடரும்…